W sobotę, 13 czerwca br. w Warszawie upamiętniona zostanie jedna z najsłynniejszych i najodważniejszych szarż polskiej kawalerii XX wieku – szarżę pod Rokitną. W II Rzeczypospolitej bitwa pod Rokitną stała się symbolem bezgranicznego poświęcenia i bohaterstwa legionistów. To dzięki niej pokonany został lęk przed potęgą niezwyciężonego dotąd Imperium Rosyjskiego, który dotąd trzymał w zniewoleniu wielką część społeczeństwa polskiego.
Obchody 105. rocznicy szarży pod Rokitną zainauguruje o godz. 10:30 Msza święta w Katedrze Polowej Wojska Polskiego, sprawowana w intencji poległych i zmarłych ułanów 2. szwadronu Legionów Polskich. Po Eucharystii planowane jest przemówienie Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jana Józefa Kasprzyka. W południe uczestnicy uroczystości złożą kwiaty na płycie Grobu Nieznanego Żołnierza w hołdzie bohaterskim kawalerzystom, którzy 105 lat temu odważnie ruszyli w bój, porównywany do szarży pod Samosierrą.
13 czerwca 2020 r., Warszawa
godz. 10:30 – Katedra Polowa Wojska Polskiego, ul. Długa 13/15,
godz. 12:00 – Grób Nieznanego Żołnierza, pl. Marszałka Piłsudskiego.
***
13 czerwca 1915 roku 2. szwadron ułanów Legionów Polskich wykonał wiekopomną szarżę na poczwórne okopy rosyjskie na polach wsi Rokitna w Besarabii. Szarża szwadronu prowadzonego przez rtm. Zbigniewa Dunin-Wąsowicza na rosyjskie okopy pod Rokitną to najsłynniejszy bój II Brygady Legionów Polskich. Przyrównywano ją do szarży pod Somosierrą. Ułani 2. szwadronu – było ich 62 – ruszyli galopem do ataku na kilka linii rosyjskich okopów. Pierwszy okop był wprawdzie opuszczony, lecz już wówczas kawalerzyści zostali ostrzelani z boku. Pod silnym ogniem, także karabinów maszynowych, ułani pędzili dalej, ku drugiemu okopowi, w którym byli żołnierze, i najsilniej obsadzonemu trzeciemu. Kule robiły coraz większe wyrwy w szeregach atakujących. Już na początku szarży zginął najmłodszy, szesnastoletni ułan Bolesław Kubik. Ranne i zabite konie padały na ziemię, a wraz z nimi ułani. Na cmentarzu w Rarańczy 15 maja 1915 r. odbył się pogrzeb 15 poległych. W 1923 r. ich prochy ekshumowano z cmentarza w Rarańczy, znajdującej się wówczas w Rumunii (dziś na Ukrainie) i pochowano je na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W uroczystości pogrzebowej, która odbyła się 26 lutego 1923 r., wziął udział marszałek Józef Piłsudski. Na Rynku Głównym w Krakowie udekorował trumny poległych orderami Virtuti Militari. Dwa lata później odsłonięto pomnik nagrobny w kształcie sarkofagu na wysokim postumencie. W II Rzeczypospolitej bitwa pod Rokitną stała się symbolem bezgranicznego poświęcenia i bohaterstwa legionistów. To dzięki niej pokonany został lęk przed potęgą niezwyciężonego dotąd Imperium Rosyjskiego, który dotąd trzymał w zniewoleniu wielką część społeczeństwa polskiego. Szarża polskich ułanów, oprócz taktycznego zwycięstwa okupionego dużymi stratami, miała jednak jeszcze większe, wręcz nieporównywalne znaczenie dla morale II Brygady Legionów i całego narodu polskiego.