Dzień po Dniu Niepodległości, w sobotę 12 listopada 2022 roku, w Świątyni Opatrzności Bożej spoczną trzej byli prezydenci RP. Władysław Raczkiewicz, August Zaleski, Stanisław Ostrowski.
Prezydentami II RP byli Gabriel Narutowicz, zastrzelony tuż po objęciu urzędu w grudniu 1922 roku. Stanisław Wojciechowski, obalony w zamachu majowym w 1926 roku. Ignacy Mościcki, który ustąpił po przegranej kampanii wrześniowej. Wyznaczył na swojego następcę (zgodnie z ówczesną konstytucją) legendarnego adiutanta marszałka Piłsudskiego, lekarza i dyplomatę, gen. Bolesława Wieniawę Długoszowskiego. Jednak przebywający w Paryżu przedstawiciele antysanacyjnej opozycji ostro oprotestowali tę kandydaturę. Rząd Francji się jej sprzeciwił, bezczelnie ingerując w wewnętrzne sprawy polskie. Wieniawa złożył jednak dymisję, a Mościcki wyznaczył – tym razem skutecznie – kandydaturę Władysława Raczkiewicza. Władze na uchodźstwie tworzył prezydent – z obozu sanacji. I rząd, z gen. Władysławem Sikorskim na czele, składający się głównie z sanacji przeciwników.
Władysław Raczkiewicz 1885 – 1947
Uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. W II RP minister spraw wewnętrznych, marszałek Senatu, wojewoda nowogródzki (1921–1924), wileński (1926–1931), krakowski (1935), pomorski (1936–1939), prezes Światowego Związku Polaków z Zagranicy. Urząd prezydenta sprawował do 1947 roku, a więc cały okres II wojny światowej. Zmarł na białaczkę.
August Zaleski 1883 – 1972
W okresie odzyskania niepodległości przez Polskę był posłem w Londynie. Jego misją było przekonanie zwycięskich mocarstw, że rządy Piłsudskiego nie są wymierzone w kraje Ententy. Z kolei w II RP był ministrem spraw zagranicznych i szefem MSZ. Zaś w latach 1939-41 był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Władysława Sikorskiego. Ustąpił po podpisaniu przez Sikorskiego traktatu polsko-sowieckiego Sikorski-Majski. Został szefem cywilnej kancelarii prezydenta Raczkiewicza. Po jego śmierci zajął jego miejsce. Pełnił funkcję do śmierci w 1972 roku. Aż 25 lat.
Stanisław Ostrowski 1892 – 1982
Polski lekarz dermatolog z tytułem doktora, żołnierz Legionów i Wojska Polskiego. W II RP był posłem na Sejm RP III, IV i V kadencji (1930–1939). Był też ostatnim polskim prezydentem Lwowa w II Rzeczypospolitej. Podczas kampanii wrześniowej został we Lwowie. Po wkroczeniu Sowietów do miasta aresztowany, więziony na Łubiance. W 1941 po agresji Niemiec na ZSRR zwolniony, trafił do tworzonej w ZSRR armii generała Władysława Andersa. Działał tam jako lekarz w służbach medycznych. Po II wojnie światowej pozostał w Wielkiej Brytanii. Był znanym działaczem polonijnym. Prezydentem został w roku 1972. Odszedł ze stanowiska w 1979. Po upływie siedmioletniej kadencji.