W Anglii, jeszcze przed powstaniem królestwa Wielkiej Brytanii, po rewolucji Cromwella i krótkim czasie republiki (1653-1660) monarchię przywrócono. Po tzw. „chwalebnej rewolucji” wprowadzono zasadę „król panuje, ale nie rządzi”. Rola polityczna władcy z panowania na panowanie maslała. Dziś jest niewielka. Ale znaczenie symboliczne panującej głowy państwa jest ogromna. Od śmierci królowej Wiktorii panuje dynastia Sachsen-Coburg-Gotha. Choć inaczej się nazywa…
W 1707 roku, za panowania królowej Anny z dynastii Stuartów królestwo Anglii Irlandii i Szkocji zmieniło się w królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii. Po śmierci Anny tron objął Jerzy I, który dał początek dynastii hanowerskiej. Kolejni, XVIII i XIX-wieczni władcy do Jerzy II, Jerzy III, Jerzy IV, Wilhelm IV. Po nim, w roku 1837 na tron wstąpiła Wiktoria. Jej panowanie trwało aż do 1901 roku (64 lata, o 6 mniej niż Elżbiety II). Czas wiktoriański to niezwykły okres w historii imperium. Następcą Wiktorii był jej syn, Edward VII, który dał początek dynastii Sachsen-Coburg-Gotha. Następcą Edwarda VII (panował w latach 1901 – 1910) został dziadek Elżbiety II, Jerzy V. W roku 1917, w związku z antyniemieckimi nastrojami (w I wojnie światowej Wlk. Brytania walczyła z Niemcami) rodzina panująca zmieniła nazwisko. Z niemieckiego Sachsen-Coburg-Gotha na brytyjskie Windsor. Król zmarł w roku 1936. Na krótko (niespełna rok) tron objął książę David (jako monarcha Edward VIII). Zaś po jego abdykacji młodszy brat Davida, ojciec Elżbiety II, Albert Winsor. Jako monarcha przyjął imię Jerzy VI. Elżbieta II objęła tron w roku 1952. Jej 70-letnie panowanie było najdłuższe w historii. Nowym władcą został Karol III.