Drugie z rzędu mistrzostwo Świata dla Brazylii, drugie w historii wicemistrzostwo Czechosłowacji. Medal dla Chile i czwarte miejsce Jugosławii. Aż sześciu królów strzelców, ze skromnym, ledwie czterobramkowym dorobkiem. Przygotowania od zera, po tragicznym w skutkach trzęsieniu ziemi. Siódme Mistrzostwa Świata w piłce nożnej odbyły się w Chile, w dniach 30 maja – 17 czerwca 1962.
Wraz z przyznaniem organizacji Mistrzostw Świata Szwedom w 1958 roku FIFA przyjęła zasadę, że światowy czempionat odbywać się będzie naprzemiennie, raz w Ameryce, raz w Europie. I ta zasada obowiązuje w zasadzie do dziś, z tym, że od 2002 roku turnieje organizowane były też w Azji i Afryce. W roku 1962 w myśl nowych zasad mundial przeniósł się do Ameryki Południowej. Prawo organizacji przyznano Chile.
Gigantyczne trzęsienie ziemi
I w trakcie przygotowań doszło do niewyobrażalnej tragedii. W maju 1960 roku, podczas przygotowań do mistrzostw, kraj nawiedziło największe trzęsienie ziemi dwudziestego wieku. Jego siła wyniosła aż 9,5 w skali Richtera. Infrastruktura kraju w dużym stopniu została zniszczona. Wszystko musiało powstawać od początku. Prezydent komitetu przygotowawczego mundialu, Carlos Dittborn powiedział słynne słowa: „Ponieważ nie mamy nic, zrobimy wszystko”. Cytat ten stał się nieoficjalnym sloganem mistrzostw. Stadiony i infrastruktura zostały wybudowane w szybkim tempie, a turniej rozpoczął się bez większych opóźnień. Było to wielkim sukcesem, Carlos Dittborn jednak go nie doczekał. Na miesiąc przed początkiem turnieju zmarł na zawał serca. Jedna z mundialowych aren została nazwana jego imieniem.
Brazylia, Czechosłowacja, Chile, Jugosławia
W turnieju wzięło udział 16 zespołów. Dziesięć z Europy: Anglia, Bułgaria, Czechosłowacja, Hiszpania, Jugosławia, RFN, Szwajcaria, Węgry, Włochy, ZSRR. Pięć z Ameryki Południowej Argentyna, Brazylia (jako obrońca tytułu udział miała zagwarantowany), Chile (udział zagwarantowany, jako gospodarz). A także Kolumbia i Urugwaj. Jedynym reprezentantem Ameryki Północnej był Meksyk. Tym razem wystąpili wszyscy dotychczasowi mistrzowie świata – Urugwaj, Włochy, RFN i Brazylia.
Z grupy „A” do ćwierćfinału awansowały ZSRR i Jugosławia, odpadły Urugwaj i Kolumbia. W grupie „B” zwyciężyły RFN i gospodarze, ekipa Chile. Po pierwszej rundzie z turniejem pożegnali się Włosi (dwukrotni mistrzowie świata) i Szwajcarzy. W grupie „C” pewnie wygrala Brazylia, przed Czechosłowacją, Meksykiem i Hiszpanią. W grupie „D” pierwsze miejsce zajęli Węgrzy, ostatnie Bułgarzy. Tyle samo punktów mieli Anglicy i Argentyńczycy. O awansie zdecydowała lepsza różnica bramek. Tu lepiej wypadła Anglia. W ćwierćfinałach Chile pokonało ZSRR 2:1, Czechosłowacy 1:0 ograli Węgrów. Brazylijczycy wygrali z Anglikami 3:1, zaś Jugosławia pokonała RFN 1:0. Półfinały to zwycięstwo Czechosłowacji 3:1 z Jugosławią oraz Brazylii 4:2 nad Chile.
Canarinhos po raz drugi
W spotkaniu o trzecie miejsce gospodarze pokonali 1:0 Jugosłowian. Wielki finał, 17 czerwca to triumf Brazylii. Prowadzenie dla Czechosłowacji uzyskał Josef Masopust w 15 minucie, w 17 wyrównał Amarildo. Po przerwie bramki dla Canarinhos zdobywali ZIto w 69 minucie i Vava w 78. Ostatecznie drugi tytuł mistrzowski z rzędu wywalczyła Brazylia. Grała kontynuację gry sprzed czterech lat. Choć należy docenić, że po dwóch pierwszych meczach straciła, z powodu kontuzji, swego najlepszego zawodnika, legendarnego Pele. Mimo to tytuł udało się obronić.
Drugi raz w historii wicemistrzami świata został zespół Czechosłowacji (po praz pierwszy drugie miejsce Czechosłowacy zajęli w 1934 roku). Trzecie miejsce zajęli gospodarze, Chilijczycy, czwarte Jugosławia. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch turniejów, gdzie królowie strzelców zdobywali dwucyfrową liczbę bramek (Sandor Kocsic 11 w 1954, Just Fontaine 13 w 1958) tym razem królów strzelców było aż sześciu, a ich dorobek był nader skromny. Po zaledwie cztery bramki strzelili Vava, Garrincha (obaj Brazylia), Lionel Sanchez (Chile), Darko Jerković (Jugosławia), Florian Albert (Węgry), Walentin Iwanow (ZSRR).
Najlepsi strzelcy (sześciu królów):
Garrincha (Brazylia)
Vava (Brazylia)
Lionel Sanchez (Chile)
Darko Jerković (Jugosławia)
Florian Albert (Węgry)
Walentin Iwanow (ZSRR)
Wszyscy po 4 gole